Mən belə başlamaq istəyirəm sözümə: hamı bir gün, haçansa öləcək. Haçansa, haradasa öləcək. Amma ölümlərin ən pisi hamını yatırıb axşam ölməkdi. Çox pisdi. Səhər açılır, günəşin çıxmasını gözləyirsən, amma ölüm xəbəri gəlir. 

Bu gün də elə oldu. Mübariz Əhmədovun ölüm xəbərini aldıq. Ya həmkar kimi, ya elə tanış kimi - hər iki halda başımıza güllə çaxmış kimi oldu. Çox yaxın bir vaxtda, hal-əhval tutmuşduq. Məsələn, o zaman da deyə bilərdi, mən öləcəyəm. Demədi. Bax, bu heç yaraşmadı, əziz dost! Sizə yaraşan şey, yaxşı çıxışlar, araşdırmalar idi. Cəbhədən də xoş xəbərlər alırdıq. Siz daha yaxşı danışa bilirdiniz bu barədə. Danışmağa da, sevinməyə də çox şey var idi. 

Belə olmamalı ikən, bu yolu seçməyin də yəqin bir fəlsəfəsi var. Var ki, siz bunu seçdiniz. Yaşınız uşaq deyildi ki, adam qınaya, bilmirdi. Ölüm dadı necədi, Mübariz müəllim? Gərək ki, sağollaşma fürsətimiz olaydı.

Düz üç il bundan qabaq haqqımda xoş sözlər danışmışdız. Elə bu vaxtlara təsadüf edirdi. Məsələn, mən onda bilsəm siz üç il sonra "daşa dönəcəksiniz", baxın o zaman könülsüz, nitqsiz, əlacsız bir şəkildə deyərdim ki, siz pis yolu tutursunuz - ölüm yolunu.

Əvvəl dediyim kimi, heç kim bilmir ölüm necə və hardan gələcək? Heç biz də bilmirik. Bircə ümid etdiyimiz şey, sağollaşma üçün vaxt arzu etməyimizdi. O da arzudur, bəlkə heç bizə də qismət olmadı.

Haqqınızda paylaşırlar, yazırlar. Hərə gücü çatan qədər Allahdan sizin üçün nəsə istəyir. Bəziləri işıq, bəziləri rahatlıq. Yeriniz işıq, könlünüz rahat olsun!

Mərhum jurnalist Mübariz Əhmədova vida!

Ruzbeh Məmməd