Faktmedia.az Sevinc Hüseynovanın "BİZİM BƏDBƏXT QADINLARDAN BİRİ..." yazısını təqdim edir:

Tələsə-tələsə avtobus dayanacağına tərəf gedirdim. Günəşin necə doğduğunu, necə batdığını görmədən keçən daha bir gün... Amma mənim günəşim evdə məni gözləyirdi. Ona tələsirdim. Sonuncu dayanacaqda avtobus gözləyirdi. Çatdım, nəqliyyat kartını oxudub boş oturacaqlardan birinə əyləşdim. Arxa oturacaqlarda 5-8 yaşlarında iki qız uşağı var idi. Bir-biri ilə nəsə oyun oynayıb möhkəmdən gülürdülər. Üzlərində qayğısızlıq, işıq vardı. Onların gülüşləri musiqi kimi gəlirdi mənə. Qız uşaqlarının utanmadan, çəkinmədən qəhqəhə atması gələcəyə ümid işığı yandırırdı. Elə bu məqamda bir orta yaşlı qadın da mindi avtobusa. Avtobusa minən kimi o yorğun gözləri arxadakı uşaqlara tərəf boylandı. Gəlib düz yanımda oturdu. Əyləşə-əyləşə deyinirdi:

- Ana olan kəs, bir demir ki, ay uşaq, sakit ol. Səsləri götürüb buranı. 

Özümdən asılı olmadan qadının üzünə baxdım. Üzündəki qırışlar o qədər dərin idi ki, illər şıram (cırmaq) atmışdı sanki. Gözləri elə bil çökmüşdü quyunun lap dibinə. Qaşları çatılmışdı. Mən tanıyırdım onu. Bizim bədbəxt qadınlardan biri idi, o. O qadınlar ki, gülüşü ayıb sayır, xoşbəxtliyi ərə getməkdə görürlər. Ondan fərqli olaraq mən utanmağı qoydum kənara. Əllərinə göz gəzdirdim. Qupquru əlləri torbasından bərk-bərk yapışmışdı. Hardan-hara gedirdi bilmirəm amma yorğun görünürdü. "Uşaqdılar da"-, deyib qarşılıq verdim. 

Məndən cavab gözləmirdi, özü üçün deyinmişdi sadəcə. Cavabımı eşidib davam elədi: 

-Nolsun uşaqdı, uşağı öyrətmək lazımdı. Bu gün deməsən ki, belə olmaz, böyüyəndə də elə edəcək. Sonra da demək gec olacaq. Söz eşitməyəcəklər. 

Nəyə gec olacaqdı? Gülməməyi öyrənməyə? 

Onun kimi olmaq üçün gecikəcəkdi həmin uşaqlar? Qadın o qədər özündən əmin deyirdi ki bu sözləri. Öz dediyinə özü inanırdı. Həqiqətən özün haqlı sayırdı. Ən pisi də elə budur. Onlar öz haqlarını tapdayaraq özlərini haqlı sayırlar. 

Onunla müzakirəni dayandırmaq qərarına gəldim. Çünki əks fikir onlar üçün tərbiyəsizlik sayılır. Söhbət bizim vaxtımızda belə deyildi mövzusuna qədər uzanacaqdı. Bu belədir. Amma nə vaxtsa, düzələcəyinə ümidimi öldürmək istəmirəm. Neqativlərlə yüklənən qadın, cəmiyyətə faydalı ola bilməz. Cəmiyyətə deyirəm ona görə ki, qadın ilk növbədə anadır. Gələcəyi, uşaqları böyüdən ana. Uşaqlar isə anasından öyrənirlər hissləri. Nifrət, kin, sevgi, paxıllıq və yaxud saflıq... Bütün hisslərlə tanışlıq anadan keçir.  Bircə yol var... Təhsil və dünyagörüşü bütün qaranlıqlara işıq ola bilər. Nə vaxtsa, dünyanın ən xoşbəxt ölkəsində olduğu kimi, cəmiyyətimizin qaranlıqdan çıxıb, göy üzünə baxması ümidilə... Nə vaxtsa, bizim bədbəxt qadınların hamısının xoşbəxt olması diləyi ilə... 

Bütün bu fikirlərlə, evə necə gəlib çatdığımın fərqində olmadım. Qapını döydüm və o, səs... Kimdi? deyib balaca əlləri ilə  qapını açdı mənim qızım, günəşim. Bütün qaranlıq fikirlərimə işıq saçdı...